De zon kwam langzaam op en Fleming stond al buiten het hol. De frisse lentelucht liet zijn lange snor trillen en de vogels tjilpten erop los. Vanaf de rand van het bos observeerde hij de boerderij, die aan de overkant van het weiland lag. Welke schatten zouden ze vandaag uit de boerderij kunnen stelen? Fleming trilde van opwinding. Met trots dacht hij aan alle mooie objecten die ze al gemaakt hadden van het ‘afval’ van de mensen.

“Goedemorgen!” gaapte Hippocrates, terwijl hij uit het hol stapte.
“Wat ben je al vroeg wakker…” Pasteur liep nog wat duf achter Hippocrates aan.
“Vroege vogels vangen de dikste wormen,” glimlachte Fleming.
“Of… kaas!” grinnikte Kuliscioff.”

Onder de dikke eik begon iedere dag met dezelfde grapjes, maar dat was niet altijd zo geweest. Er was een tijd waarin hun leven zich afspeelde tussen vier witte, steriele muren en waarin hun huis gemaakt was van plexiglas. Een huis waar ze alleen uit mochten als de mensen dat wilden. Dezelfde mensen die hun gekke namen hadden bedacht en… die hen superkrachten hadden gegeven. Na een tijdje waren Fleming en de anderen zo slim geworden dat ze hun speciale krachten voor de mensen verborgen hadden gehouden. Totdat… het ze lukte om te ontsnappen.

Fragment uit het introductieverhaal (uit de handleiding) van Ratten van Wistar.